stamboomBosch

-3 | 1909 | johan BOSCH (59 jaar) * leis Hampsink (82 jaar)

Bosch, Johannes Antonius & Hampsink, Aleida Maria                              

Overige informatie:

Begin: 08-11-1909,  End: 27-04-1969, Oud: 59 jaar.

Begin: 18-02-1909,  End: 05-01-1993, Oud: 82 jaar.

Kinderen:

1) Jan

2) Riky

3) Gerhard

4) Tonny

5) Jos

             

 

Brief aan de heer T. Bosch, (studerend in Eindhoven) van Johan Bosch:

     p/a  fam. Van Aalst, Drosserstraat 7, Eindhoven

De Lutte, 03-11-1968,                         Beste Tonny,

Hoe gaat het is de verkoudheid weer over. We hebben slecht nieuws. Jos ligt in het ziekenhuis, been gebroken en lichte hersenschudding, heeft met de bromfiets tegen auto opgereden in de buurt van de ambachtschool te Oldenzaal. Gistermorgen om 11 uur belde de Politie op, toen was Jos al op ’t ziekenhuis om 12 uur, toe we op het ziekenhuis kwamen was ie onder behandeling van dokter Lubbens en die vertelde ons na afloop, dat het been na 9 à 10 dagen werd geopereerd en dan duurde het nog wel 3 weken voor hij mocht lopen gisteren middag had hij veel pijn ’s avonds was het wat beter, had ie een spuit voor de pijn gehad. Vanmiddag weer pijn. Volgens de politie had Jos schuld, de bocht te groot genomen. Als je Jos wilt schrijven: hij ligt op kamer 237, R.K. Ziekenhuis, Oldenzaal.

Teun, drie weken is een hele tijd van huis te zijn, zal jou ook wel lang vallen, je hebt nog geschreven, Jos moest de brommert klaar houden voor jou, dat is niet meer nodig, hoe is gegaan met leren, alles goed. Laat zoo spoedig mogelijk iets van je horen of je weer beter bent en wanneer ik je moet ophalen.

Hartelijke groeten Pa + Ma en Riki Gerhard en (Jos) en allemaal.

————————————————————————————————————

 

Schoonschrift van Leida Hampsink           
           (ong. 1920; het gaat hier om het zo mooi mogelijk schrijven)

Hondentrouw

Den hond is menig mens grooten dank verschuldigd. Hij is den armen blinde een gids op zijne bedeltochten door het dorp. De eenzame landhoeve wordt hem ter bewaking toevertrouwd, en zelfs de stoutste booswicht kiest het op zijne nadering het hazenpad. 
In de Alpen leeft eene hondensoort, die er in geoefend is, verdwaalde of onder de sneeuw bedolven reizigers op te sporen. De hond van New-Foundland is een eerste baas in het redden van drenkelingen, die op het punt stond van te verdrinken, is door dezen hond behouden aan land gebracht. En dat een hond zijnen kleinen speelmakker redde, die in ’t water was gevallen, is u wel bekend. 
Van een der schoonste voorbeelden van gehechtheid aan zijnen meester, lezen we in een gedicht van Tollens, getiteld “Hondentrouw”. 
Een man wilde zich ontdoen van zijnen trouwen hond, van wien hij overigens zeer gehecht was. Hij nam het met zich in een schuitje en roeide nu naar het midden van een groot meer. Hier bond hij het aan elken poot een zwaren steen. Daarop wierp hij het overboord. Maar, helaas, de boot kantelde, en de man stortte zelf in het water. Dit zag de hond. Met de grootste inspanning en ondanks de verschrikkelijkste pijnen rafelde hij met de tanden de touwen stuk. Daarop dook hij onder, pakte zijnen meester stevig vast en zwom met hem naar den wal. Deze bleef eerst eenigen tijd bewusteloos liggen. Toen hij verder bijkwam, blikte hij in de trouwe oogen van zijnen redder, die nog steeds de wacht hield. 
Sedert die gebeurtenis wilde de man voor geen schatten ter wereld van zijn hond scheiden.

                            0 fout.